Jaka rzeczywistość

Kate zapytała mnie, jaką rzeczywistość wyobrażam sobie dla Egiptu.
Jaką?
Zwyczajną.
Żeby nie mieszkali tak.

 Żeby ci mężczyźni mieli pracę i zapłatę za tę pracę, która pozwoli im utrzymać rodziny...

...a kobiety nie musiały myć naczyń ani prać ubrań czy dywanów w rzece. Żeby w każdym domu była bieżąca woda i pralka.

Żeby te dzieciaki miały szansę na zdobycie wykształcenia i realizację swoich marzeń...

 ... zamiast pracować od najmłodszych lat.

Żeby ci ludzie mieli renty i emerytury.

Rzeczywistość, w której będą mieszkać w domach zamiast ruderach zbudowanych z gliny czy trzciny, bez bieżącej wody i wszelkich innych udogodnień, bez jakich my nie wyobrażamy sobie codzienności, a bez których oni muszą się obywać.
Rzeczywistość, w której ludzie mają dobrą opiekę medyczną a w szpitalach pracują lekarze a nie szarlatani. Rzeczywistość, w której nie umiera się na zapalenie wyrostka. Rzeczywistość, w której wszystkie dzieci chodzą do szkoły, a nie tylko niektóre.
Rzeczywistość, w której szkoły są dobrze wyposażone, mają mądry program nauczania a nauczyciele nie biją uczniów.
Rzeczywistość, w której ludzie zarabiają tyle, żeby utrzymać swoje rodziny, a nie przymierają głodem.
Rzeczywistość, w której na ulicach Kairu nie mieszka milion bezdomnych dzieci, którymi państwo się w ogóle nie interesuje.
Rzeczywistość, w której dzieci nie muszą chodzić głodne i obdarte, żebrząc o pieniądze.

Takiej rzeczywistości chcę dla Egiptu, Kate.

O taką rzeczywistość walczą teraz Egipcjanie.