Oazy

Egipskie coffee shops. W Aleksandrii - drewniane, rozklekotane krzesła i małe, metalowe stoliczki na chwiejących się nóżkach wystawione na trotuarze, skierowane w stronę przechodniów i Morza Śródziemnego, którego huk stanowi przeciwwagę dla ciągłego szumu i brzęczenia tysięcy aut, przejeżdżających szerokim nadmorskim bulwarem. Zamknięte w ciągu dnia i ożywające po zmroku, kiedy jedynym oświetleniem trotuaru jest blask jarzeniówek, padający z ich wnętrza. Barwne plamy światła w mroku nocy, tętniące głośną muzyką, gwarem rozmów i donośnym śmiechem. W Kairze - stoliki ustawione bezpośrednio na ulicy, bo chodniki zbyt wąskie a salki zbyt małe, żeby wszystkich pomieścić. Rzęsiście oświetlone latarniami i lampkami choinkowymi, zwisającymi z drzew. Samochody zręcznie wymijające siedzących, tylko od czasu do czasu klaksonem wyrażające swoje niezadowolenie z tarasowania drogi. Ludzie pędzący dzień i noc, wielomilionowy tłum, przewalający się ulicami dookoła, potrącający stoliki, wpadający w pośpiechu na delektujących się popołudniową herbatą.  Kelnerzy zręcznie lawirujący pomiędzy jednymi i drugimi, z tacami uniesionymi wysoko ponad tłum, ciasno wypełnionymi szklaneczkami. I na Khan al Khalili - ukryte w ciemnym, ciasnym zaułku, niektóre pełne kobiet i mężczyzn, kairskiej bohemy, barwnej, rozkrzyczanej. Otoczone powoli pogrążającymi się w ruinie zabytkowymi kamieniczkami, z ciągle pięknymi, kunsztownie zdobionymi maszrabejami, odpadającymi płatami tynku, świecące liszajami gołych cegieł. W Hurghadzie - odgrodzone od ulicy kwitnącymi hibiskusami, z ławeczkami wyłożonymi pasiastymi dywanikami, jakby prosto z Ikei. Nęcące turystów słodkimi zapachami deserów i dymem z fajek wodnych o aromacie jabłek. W Kom Ombo - ukryte w gęstych krzewach obsypanej kwiatami bugenwilli, gdzie najlepiej smakuje zimny sok z lemonki, pity po upalnym, meczącym dniu. Z wiatrakami rozpryskującymi krople wody, łagodzącymi upał wieczoru. W Asuanie na bazarze, skąd sprzedawcy nawołują turystów a młodzi mężczyźni nagabują przechodzące kobiety.

Egipskie coffee shops. Odrapane ośrodki życia towarzyskiego. Miejsca spotkań, głównie mężczyzn. Wymiany informacji i plotek. Punkt obserwacyjny sąsiadów i przechodniów, z którego bezpiecznie można przyglądać się, podglądać i komentować. Miejsce, w którym głośno ubija się interesy małe i duże albo w milczeniu, całymi godzinami, gra w tryktraka na lepkiej planszy, do szklaneczki bardzo słodkiej herbaty ze świeżą, pachnącą miętą lub mocnej kawy, obowiązkowo serwowanej ze szklanką wody, zapewne kranówki. Do sziszy o upojnym aromacie lub paczki tanich, miejscowych papierosów w miękkim opakowaniu. Otwarte całą dobę, gdzie dzień można zacząć i skończyć, w towarzystwie tych samych twarzy, pijąc tę samą liptonkę, obserwując rozedrgane w upale południa życie, toczące się dookoła. Dzisiejsze oazy.

 Na barce na Nilu w Asuanie

Chwila wytchnienia w pracy. Zamknięty w czasie popołudniowej sjesty coffee shop w Asuanie.

Z widokiem na Nil w Kairze.

Poranek w Edfu

Poranek w Edfu

Kelner przygotowujący shishę w Kom Ombo...

 i jego klient.

Kom Ombo. Nubijski zespół przygotowujący się do występu...

...i w jego trakcie. Dla ochłody stoją bezpośrednio pod wiatrakiem, rozpylającym wodę.

Gdzieś w południowym Egipcie